Tekenen dat ouders emotioneel onderontwikkeld / afwezig zijn.
Het gevoel hebben van te veel nodig hebben en dat je lastig bent als je iets wilt vragen of regelen is een klassiek voorbeeld van een effect dat ontstaat door emotioneel verwaarloosd te zijn geweest.
Een gevoel van emotionele eenzaamheid. Dat gevoel is centraal aan mensen die door het leven gaan met een tekort aan gekregen emotionele aandacht van de ouders als kind. Een kind kan heel normaal overkomen, aangepast en kan goede relaties hebben en succesvol zijn op het werk. Daar heeft het niet mee te maken.
We zijn ontworpen om diepe connecties te hebben met de mensen die het dichtst bij ons staan. We hebben het nodig om gezien te worden en gehoord, we hebben het gevoel nodig dat er iets bestaat in de band waardoor we altijd terug kunnen gaan om er voor elkaar te zijn.
Emotioneel onvolwassen mensen zien en voelen dit soort emotionele connecties als eng en gevaarlijk. Als je emotie laat zien trekken ze terug. Ze voelen zich onzeker en onveilig en dus een soort van bedreigd.
Het gevoel van niet gehoord worden op de momenten dat je het het meest nodig hebt is emotionele eenzaamheid. Je hebt iets wat elk mens nodig heeft niet gekregen en je emotioneel afwezige ouder op zijn/haar beurt ook niet. De kans is redelijk groot dat deze onderontwikkelde eigenschappen generationeel worden doorgegeven.
Mensen hebben een basisgevoel nodig van zekerheid van aan kunnen kloppen bij ouders wat betreft gevoelens.
Emotioneel afwezige ouders zijn enorm egocentrisch. Vroeger of later merk je dat jij het bent die zich aanpast en ervoor probeert te zorgen dat ze zich goed voelen. Alle wegen leiden terug naar hen. Ze doen dit automatisch. Ze hebben laag empathisch vermogen. Als dingen goed gaan en alles is kalm hebben ze een beetje empathisch vermogen. Op zo’n moment kunnen ze zichzelf veroorloven mee te voelen maar je kunt er niet van uit gaan dat dat op elk moment kan. Het hangt dus heel erg af van hoe ze zich voelen op dat moment.
“als mijn moeder emotie zag bij mij, schrok ze en zei ze dat ze moest gaan stofzuigen. Ze liep dan weg en vertelde me dat ik moest begrijpen dat schoon maken belangrijk was. Het huis was altijd super schoon en ik was altijd emotioneel alleen. Ze bracht het alsof mijn emotie minder belangrijk was dan een schone kamer nog een keer te stofzuigen. Ik leerde al vroeg emotie te verbergen omdat dat me het gevoel gaf zo dicht mogelijk bij mijn moeder te zijn en het gevoel van zoveel mogelijk liefde krijgen omdat dat af hing van hoe ze zich voelde op dat moment. Het was mijn schuld dat ik haar een slecht gevoel gaf door emotie te hebben en dat te laten zien. Ik had geen veilige basis zo te zeggen”
Ze zijn dus snel heel nerveus over emotionele intimiteit, ze praten niet graag over gevoelens. Ze hebben het idee dat ze anderen lastigvallen. Ze willen geaccepteerd worden zoals iedereen dat wil en emoties zijn simpelweg te ingewikkeld. Het voor altijd ontwijken zorgt natuurlijk ook niet voor verdere ontwikkeling. In tegendeel juist.
Emotioneel afwezige ouder kunnen het niet aan.
Het idee is, ik voel me slecht en als ik er iemand mee lastig val voelt die zich ook slecht. Uit onwetendheid doen ze de ergens logische aanname dat iedereen zo is. Dat niemand kan omgaan met gevoelens, dat niemand kan relativeren, dat niemand snapt dat iemand anders gevoel niet een rede is om hetzelfde te voelen en dat dat niet betekent dat je iets fout doet. Gevoel begrijpen is niet altijd hetzelfde gevoel aannemen. Gevoel begrijpen kan middels gedachten los van gevoel.
Emotioneel afwezige ouders hebben geen zelfreflectie.
Het komt niet in ze op dat de situatie misschien wel komt door wat ze hebben gezegd. Ze hebben niet het systeem waar je naar jezelf kijkt alsof je buiten jezelf staat. Dat je je eigen gedrag beoordeeld om te leren waar je jezelf wilt aanpassen. Wat er ook gebeurde, het ligt niet aan hem/haar dus er is geen nood voor zelfreflectie.
4 types emotioneel afwezige ouders.
- Emotioneel type
Dit type is alsof je ouder 4 jaar oud is. Ze begrijpen niet hoe moeilijk kan zijn als je ze je emoties eruit flapt tegen je kind. Mensen die ineens schreeuwen om iets of ineens heel depressief zijn na een gebeurtenis. Emoties heersen en kinderen moeten voorzichtig zijn met hoe ze zich gedragen uit angst voor de reactie. - Afwijzend type
Dit is de ouder die je het gevoel geeft dat ze eigenlijk geen kinderen wilden hebben. Ze lijken niet geïnteresseerd en zelf geïrriteerd. Ze geven niet veel maar concentreren op wat ze zelf willen. Als je ze pusht krijg je een grote reactie dus mensen leren dat maar niet te doen. - Gedreven type
Deze komen over alsof ze het allemaal super voor mekaar hebben. Heel gedreven en veel dingen bereiken. Kinderen moeten overal aan mee doen maar het kind is meer een soort project. Wat het kind voelt is niet zo van belang, je moet je diploma halen omdat dat positief reflecteert wie ik ben. Mensen zien me als ‘goed’ als ik maar veel doe. Kinderen worden gemanaged. - Passief type
Dit is vaak de favoriete ouder. Ze zijn ‘chill’, de leuke ouder maar wat ze niet kunnen is het kind beschermen. Ze zien zichzelf niet in de rol van ouder en ze zien het niet als hun werk iets op te geven voor het kind. Het kind vind die vrijheid geweldig maar ziet niet in waar de gaten vallen. De emotie wordt verwaarloosd. Ben je verdrietig? Dan gaan we een ijsje halen bij McDonalds en dan ben je weer blij. Er komt nooit een oplossing in de vorm van het overgeven van gereedschap om emoties een plek te geven op een gezonde manier.
Hoe kinderen om gaan met emotioneel afwezige ouder
In de basis kunnen ze internaliseren of externaliseren.
Kinderen die emotioneel tekort komen die internaliseren zijn gevoelige kinderen, erg perceptief en leren graag. Ze gaan moeilijke situaties aan door te pogen zichzelf te veranderen zodat een situatie in het vervolg prettiger verloopt.
Het externaliserende kind reageert. Wat ze niet leuk vonden uiten ze. Ze projecteren blaam en niets is hun fout. Ze wijzen zonder enige zelfreflectie. Het komt niet in ze op dat het aan hun kan liggen. Ze leren waarschijnlijk nooit hoe zichzelf te verbeteren.
“Ik ben zelf een internaliserend, groeiend mens en mijn hatelijke zus externaliserend. Ik ben langzaam ontsnapt uit het gevoel van waardeloos zijn omdat ik zo behandeld ben. Mijn zus die mij vroeger dagelijks kleineerde en nog veel ergere dingen heeft gedaan.. blijft voor altijd volhouden dat al haar verdriet veroorzaakt is door anderen. Onder andere door mijn bestaan omdat ik geboren ben toen ze 5 jaar was en plotsklaps al de aandacht die ze voorheen kreeg afnam. Mijn moeder heeft bv vaak gezegd dat mijn zus haar pijn heeft gedaan tijdens de bevalling en dat gedrag sluit heel goed aan bij, het stomme broertje heeft ervoor gezorgd dat er nu gedeeld moet worden. Het is allemaal terug te herleiden aan emotioneel afwezige ouder. Dat er dingen mis gaan is niet erg maar het negeren zorgt voor een groeiende stapel ellende die je mee sleept.”
Fantasieën over je ouders helen
Kinderen kunnen het gevoel hebben dat ze het op kunnen lossen. Het idee dat de goede dingen die misschien vrijgespeeld kunnen worden. Het zijn vooral internaliserende kinderen die zo denken want die zijn oplossingsgericht en niet ontwijkend zoals externaliserende kinderen.
Misschien als je uitlegt wat er mis gaat dat ze het gaan begrijpen. Als je genoeg leert over hoe krom de situatie is kun je de domme mensen leren wat ze missen en de toekomst fijner maken. Ook al staan ze er niet voor open. Waarschijnlijk hebben deze kinderen de hoop en houden die in leven omdat er ook momenten waren die leken op emotionele aanwezigheid op momenten van weinig stress. Het komt ook voor dat ouders op het eind van hun leven toch toegeven aan alles en alsnog zelf bedenken dat een sorry op zijn plaats is. Kinderen met de helingsfantasie moeten niet te veel op rekenen op vervulling van de fantasie want egocentrische mensen zijn dat. Ze doen niet alsof.
Op een gegeven moment kan iemand in zien dat de energie die het kost om het probleem op te lossen te veel is. Het is een rouwproces om de fantasie los te laten. Van ouders zonder empathie hoef je geen empathie te verwachten. Het zou aan het eind van het leven kunnen bewijzen hoe nep en oneerlijk ze altijd zijn geweest. Een egocentrisch mens zonder zelfreflectie gaat niet ineens om anderen geven en zichzelf vragen stellen over eigen keuzes.
Nietzsche: “Hope in reality is the worst of all evils because it prolongs the torments of man.”
Te lang hopeloze hoop meeslepen is alleen maar een last. De hoop vasthouden gedurende een lange tijd creeert een krom beeld, een vervorming van redelijk realiteitsgevoel.
Het is niet je rol iemand anders te redden of je ouders op te voeden. Het is ieder voor zich. Hoe ver iemand wil of kan groeien verschilt per mens. Acceptatie is verlossing en daarvoor is enige emotionele volwassenheid nodig.
Hoe weet je of je genegeerd bent als kind
Veel mensen weten dit niet. Het vormt je en als je jezelf blijft vertellen dat je sterk moet zijn en moet leren het aan te kunnen allemaal.. Dit is een manier om voor altijd te blijven proberen je comfortabel te gaan voelen in je trauma en dat zorgt ervoor dat de verwerking achter blijft. Er is dus een groot verschil tussen leren leven met pijn en pijn verhelpen. De instelling van een emotioneel afwezig ouder is, val me niet lastig met je verdriet want ik heb het al moeilijk genoeg met mijn eigen verdriet negeren. Zo iemand kan jou niet helpen met het beter omgaan met gevoelens. Zo iemand kan jou alleen maar leren hetzelfde fout te doen op dezelfde manier.
Ik wilde te veel. Ik ben te behoeftig. Voelen dat je lastig bent. Ik zeg maar niks. Als je gevoelens genegeerd worden heeft dat veel invloed op je zelfverzekerdheid, je verwachtingen in relaties etc. Emotioneel genegeerd zijn is niet heel makkelijk in te zien. Mensen die dit meegemaakt hebben willen niet te veel aandacht naar hun emoties en juist dat zorgt ervoor dat het gegeven onzichtbaar kan blijven.
Je werkelijke authentieke jij
Waar mensen soms verschillende personages zijn in verschillende situaties, is er maar 1 authentieke zelf. De rest is acteerwerk, onnodig, oneerlijk en belastend. Een aanslag op de energievoorraad. Om in contact te komen en blijven met je authentieke zelf moet je je gevoelens eerlijk kunnen vertalen. Een knoop in je maag is een teken dat er iets krom is. Je energieniveau zegt veel over je keuzes en hoe authentiek ze zijn. Het vertelt je waarbij je in de buurt wilt zijn en waarbij niet. Deze connectie is essentieel voor zelfverzekerdheid en gezond rechtvaardigheidsgevoel.
Je kritieke innerlijke stem
Dit is een opgelegde extra stem in veel mensen die jou stuurt naast je echt jij. Deze stem heeft je ooit beschermd toen je situatie onveilig was en is gebleven toen je ‘m niet meer nodig had. Als een soort parasiet benadeeld deze stem je in je keuzes. Het is een basis van zelfONverzekerdheid die je onbewust denkt nodig te hebben omdat dat ooit zo was. De stem hielp ons om de situatie te sturen. Wanneer je de toxiciteit uit je leven hebt geweerd is de stem overbodig geworden. Langdurige gewoontes zijn als een dikke tak aan een boom. Er is veel aandacht nodig jezelf te veranderen maar geef niet op. Elke gedachte die jou zelf de juiste kant op stuurt is een nieuwe spruit waar de dikke tak, die je afzaagde, zat. Op den duur is er niks meer over van het kromme en dan kun je gegrond trots zijn op jezelf.
Reacties door thomaskramer